Περιβάλλον και Υγεία: Η αντιληπτική ικανότητα του σώματός μας ως θεμέλιο της υγείας

Ο Ιπποκράτης στο βιβλίο του «Περί Αρχαίης Ιατρικής», αναφέρει:

«…Δει γάρ μέτρου τινός στοχάσασθαι· μέτρον δε ούτε αριθμόν ούτε σταθμόν άλλον, προς ο αναφέρων είση το ακριβές, ουκ αν ευροίης άλλ’ η του σώματος την αίσθησιν…».

«…Στην πραγματικότητα χρειάζεται να στοχεύουμε σε κάποιο μέτρο. Κανένα όμως μέτρο - αριθμό ή ζύγι -, για να αναφερόμαστε σ’ αυτό και έτσι να φτάνουμε σε ακριβή γνώση, δεν θα βρίσκαμε, σκέφτομαι, καλύτερο από την αντιληπτική ικανότητα του σώματός μας…».

Η Ιπποκρατική αυτή ρήση μας βοηθά να προσεγγίσουμε ένα θέμα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διασφάλιση της υγείας μας.

Ζούμε σε μια εποχή κυριαρχίας του στοιχείου της φωτιάς. Το ανθρώπινο είδος εμπλέκεται στην ανάδειξη του στοιχείου της φωτιάς ως κυρίαρχου. Οι εκφράσεις της κυριαρχίας αυτής είναι πολυποίκιλες και αφορούν ουσιαστικά όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Έκφραση της κυριαρχίας αυτής είναι ο φωτισμός των πόλεων κατά τη διάρκεια της νύχτας, η έντονη νυκτερινή δραστηριότητα των ανθρώπων, η κίνηση των αυτοκινήτων, τα κινητά τηλέφωνα, η τηλεόραση, τα computers, το internet, η διάδοση της συνήθειας του καπνίσματος κλπ. Μια από τις εκφράσεις του στοιχείου της φωτιάς είναι η απομάκρυνση από την επαφή με το σώμα μας και η έντονη εξωστρεφής νοητική δραστηριότητα του σύγχρονου ανθρώπου.

Καθώς το ανθρώπινο πνεύμα απομακρύνεται από την επαφή με την ύλη, λόγω της ανοδικής και εξωστρεφούς φύσης του στοιχείου της φωτιάς, διακόπτεται η επικοινωνία με το φυσικό μας σώμα και εξασθενεί η δυνατότητα παρατήρησης των αναγκών του.

Αν επιθυμούμε την επιβίωση σε μια τέτοια πύρινη εποχή, τότε οφείλουμε να στραφούμε πίσω στις γήινες ρίζες μας και ένα από τα κανάλια που ευοδώνουν την κίνηση αυτή, είναι η καλλιέργεια της αντιληπτικής ικανότητας του σώματος μας.

Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Η συμπεριφορά των σύγχρονων ανθρώπων, ιδιαίτερα των κατοίκων των πόλεων, ως προς τα θέματα της ατομικής τους υγείας και κατ’ επέκταση επιβίωσης, αφού διαπράξουν μια σειρά αλλεπάλληλων λαθών (ιδιαίτερα διατροφικών), οδηγούν το σώμα τους από την κατάσταση της υγείας στην κατάσταση της ασθένειας. Όταν περιέλθουν στην κατάσταση της ασθένειας, αρνούνται να αποδεχτούν την ατομική τους ευθύνη, θυμώνουν με το σώμα τους, αδυνατούν να κατανοήσουν πως το σώμα τους αντιδρά με την ασθένεια μετά τη διάπραξη αλλεπάλληλων λαθών και τους υποχρεώνει με αυτό τον τρόπο να συνέλθουν, να αλλάξουν τρόπο ζωής μπας και τη γλιτώσουν.

Οι ασθενείς όντας σε αυτή την κατάσταση του αποπροσανατολισμού και της σύγχυσης, ξεκινούν μια εξωστρεφή πορεία αναζήτησης των αιτιών της ασθένειάς τους. Στην διαδικασία αυτής της αναζήτησης καταφεύγουν στους ειδικούς της υγείας, τους γιατρούς, και τους απευθύνουν το φαύλο ερώτημα: «Τι έχω γιατρέ μου;». Μέσα σε αυτό το ερώτημα ενυπάρχει όλη η άρνηση των πασχόντων να αποδεχθούν την ευθύνη τους για την κατάσταση της ασθένειας στην οποία οι ίδιοι οδήγησαν το σώμα τους.

Από αυτό το σημείο και μετά ξεκινά μια καινούργια διαδικασία ταλαιπωρίας και ουσιαστικά επιδείνωσης της ασθένειας. Τα αίτια αυτής της επιδείνωσης της ασθένειας είναι, από τη μία η επίμονη άρνηση των πασχόντων να αποδεχτούν τις ευθύνες τους και από την άλλη ο τρόπος χειρισμού της ασθένειας από την μεριά του σύγχρονου ιατρικού κατεστημένου.

Ο σύγχρονος γιατρός θεωρεί τον εαυτό του υποχρεωμένο να δώσει απάντηση στον πάσχοντα που του θέτει αυτό το ερώτημα. Η απάντηση η οποία επιλέγει να δώσει δεν είναι η αλήθεια, ότι δηλαδή το τι έχει ο ασθενής είναι αποκλειστική ευθύνη του ιδίου να το γνωρίζει και κατ’ επέκταση μόνο μέσα από την επικοινωνία με το σώμα του και τις δυνάμεις αυτοΐασης που το σώμα διαθέτει μπορεί να γίνει υπέρβαση της ασθένειας. Ο γιατρός δεν επιλέγει την αλήθεια, γιατί αυτή θα του στερήσει την εξουσία, τον έλεγχο και την δύναμη που μπορεί να αποκτήσει πάνω στον ασθενή.

Το δεύτερο λοιπόν επίπεδο επιδείνωσης της ασθένειας, απορρέει ξεκάθαρα από τις σχέσεις εξουσίας, ελέγχου και υφαρπαγής ενέργειας από την μεριά του γιατρού. Απορρέει ουσιαστικά από την αδηφάγα, βουλιμική και άπληστη ποιότητα που ενυπάρχει μέσα στην ανθρώπινη φύση.

Όποιος λοιπόν επιθυμεί την επιβίωση, ιδιαίτερα σ’ αυτή την πύρινη εποχή που ζούμε, οφείλει να στραφεί μέσα του. Οφείλει να επικοινωνήσει με την άπειρη σοφία του σώματος του, οφείλει να κατανοήσει ότι η ασθένεια είναι η έσχατη διαμαρτυρία του σώματος για την άρνηση επικοινωνίας.

Η εσωστρεφής κίνηση του πνεύματος σε μια πύρινη εποχή, η καλλιέργεια της αντιληπτικής ικανότητας του σώματος μας μπορεί να αποτελέσει τον θεμέλιο λίθο της υγείας και επιβίωσης μας.

Γράφει o Αλέξανδρoς Τηλικίδης